چرا من شما را تشویق به صحبت میکنم( برقراری روابط اجتماعی) – یولیا باخلایتنا

چرا من شما را تشویق می کنم که صحبت کنید؟

گاهی به اطراف خیابان های شلوغ نگاه می کنم. اینجا در وین من افراد زیادی را می بینم که ممکن است ایرانی یا عرب باشند و البته بسیاری از سفیدپوستان نیز. اما وقتی گروه‌هایی از مردم را می‌بینم، همه آنها یا از خاورمیانه هستند یا همه از اروپای مرکزی. خیلی نادر است که بتوانم زوج ها یا گروه هایی مثل من و شوهرم را ببینم. اما هر وقت این کار را انجام می‌دهم، احساس خوشحالی می‌کنم و می‌خواهم آن را بیشتر ببینم.

اخیراً در بازار مورد علاقه مان نشسته بودیم و در حال خوردن کباب به مردمی که آن را به ما می فروختند نگاه کردم. به نظر می رسید که آنها سرگرمی زیادی داشتند، شوخی می کردند و در مورد آن می خندیدند.
از چهره آنها می دیدم که از بودن در اینجا لذت می برند. من آن شادی را دوست دارم، من عاشق تماشای سرگرمی مردم هستم و واقعاً به چنین شغلی امیدوارم. هر غرفه بازاری یکسان نیست، اما احساسی که همیشه در این بازار دارم این است:
احساس آرامش و خوشحالی می کنم، خوشحالم که اینجا هستم. در مورد غذا، می دانم که فقط چیزهای باکیفیت دریافت خواهم کرد. این چیزی است که من می خواهم و نیاز دارم.
تضاد با یکی از زنجیره های بزرگ اروپایی یا آمریکایی نمی تواند بیشتر باشد. فراوانی بیش از حد محصولات همیشه من را گیج می کند. زمان زیادی طول می کشد تا آنچه را که نیاز دارم پیدا کنم. بسته بندیش زشته نور تحریک کننده است. من در حال بررسی ردیف ها و ردیف های محصولات هستم و شروع به احساس حماقت می کنم زیرا نمی توانم آنچه را که نیاز دارم پیدا کنم. و من از چیزی که می توانم آنجا بخرم انتظار زیادی ندارم. این هم در مورد غذا و هم برای پوشاک صدق می کند. چند وقت پیش دنبال لباس می گشتیم. بعد پشت صندوق در صف ایستادیم. من عجله داشتم و تصمیم گرفتم از فروشنده بپرسم که آیا یکی از همکارانش اینجاست تا کمک کند. شما باید ناامیدی را در چهره او می دیدید که او گفت کاری وجود ندارد که او ترجیح می دهد انجام دهد. اما کسی آنجا نبود که بتواند کمک کند. او فقط غرق تمام کارهایی بود که باید انجام می داد. حدس زدن اینکه او شغلش را دوست ندارد نیازی به یک نابغه ندارد.

می بینید که محیطی که شما را احاطه کرده است تأثیر زیادی بر احساس شما دارد. و احساسی که در مغازه های اروپایی دارم اغلب مرا به یاد کتابی می اندازد که در کودکی خوانده ام.
من را ترساند، شاید به این دلیل که حقیقت زیادی در آن وجود دارد. نام آلمانی “مومو” است و توسط Michael Ende نوشته شده است. این در مورد دختری است که دوست دارد به حرف مردم گوش دهد و از این طریق مشکلات آنها را حل کند. یک روز، مردان خاکستری در روستای خود ظاهر می شوند و شروع به صحبت در مورد اتلاف وقت می کنند. من داستان را دقیقاً به خاطر ندارم. خواندن آن را به شدت توصیه می کنم. اما مردهای خاکستری من را ترساندند. تا امروز از آنها می ترسم. این ترسی است که من در مورد آن صحبت می کنم و بیان این احساس در قالب کلمات بسیار دشوار است. امیدوارم بتونم براتون توضیح بدم من می توانم شباهت هایی بین این مردان خاکستری و حداقل روسای زنجیره های بزرگ ببینم. همچنین برخی از کارمندان آنها شبیه مردان خاکستری هستند. اونایی که بهت میگن کسی نیست باهاش ​​حرف بزنی تنها یک مجموعه از ماشین ها برای حل مشکلات شما طراحی شده است. کامپیوتر یکی از این نمونه هاست. قرار است از طریق کامپیوتر یک قرار ملاقات بگذارید یا برنامه ای را به جایی برای کسی بفرستید که هیچ ایده ای از شما ندارد و شما نمی دانید او کیست. هر زمان که فقط می توانم از کامپیوترم برای برقراری ارتباط با کسی استفاده کنم، “مومو” را به یاد می آورم. من می ترسم که مردان خاکستری ما آخرین ذره شادی و راحتی را از هر جنبه ای از زندگی ما به دست بگیرند و از بین ببرند. بنابراین من از شما می خواهم که شادی و کمک خود را گسترش دهید.

یک پاراگراف در وب سایت این کتاب وجود دارد که شاید بهتر احساس من را توصیف کند:

“اگر به یاد بیاوریم که چه تعداد از مردم در فرسودگی شغلی نمی توانند خواسته های دنیای کار را برآورده کنند، برنامه های ما از دوران کودکی چقدر سنگین است، چقدر تقریبا غیرممکن است که بتوانیم عناصر زیان آور و وقت گیر مانند مراقبت از سالمندان را انجام دهیم. یا بیمار قرار دادن بستگان در رزومه های مدرن ما را شگفت زده نمی کند. ما دائماً در حال بهینه‌سازی استفاده از زمان هستیم، اگر چندین فرآیند ارتباطی را همزمان از طریق تلفن‌های هوشمند و تبلت دنبال نکنیم و دیگر مزایای تمرکز و کندی را از طریق تجربه شخصی یاد نگیریم، به طرز عجیبی احساس کم‌استفاده می‌کنیم. اینکه ارزش زمان در لذت بردن از آن است، زیرا به هر حال نمی توان آن را ذخیره و افزایش داد، یک تجربه شفابخش است که مومو می تواند ما را به آن سوق دهد. این نیز توضیح زویرنر لوکاس است: برای او، قلب داستان در مورد وسواس ما نسبت به پول و فناوری است که معنای زندگی ما را از بین می برد.

یک فرد مجرد ممکن است نتواند خیلی تغییر کند. اما آهنگی از آلیشیا کیز وجود دارد که می گوید آنچه را که می خواهم اضافه کنم. این هم نسخه ترجمه شده آن:

من یک رای دارم
به عنوان یک زمزمه شروع شد و به یک جیغ تبدیل شد
صدای زیبایی در آورد
آنها شانه به شانه در خیابان راهپیمایی می کنند
وقتی تنها هستید، نسیم آرامی است
اما وقتی با هم متحد می شوید، یک گروه کر است
بین رعد و برق و باران اکنون یک انتخاب داریم
چون من صدا دارم
من زندگی نمی کنم تا بمیرم
در زمین بایر نایستید
به چشمان من نگاه کن
دست از دروغ زندگی کردن بردارید
و کنارم بایست
شما باید یک پا را جلوی پای دیگر بگذارید
با دست در دستی که همدیگر را محکم گرفته اند
برو و شاد باش
چون شما صدا دارید
بلند است، واضح است
از ترس تو قوی تره
این در مورد این است که باور داشته باشید که به آن تعلق دارید
اشتباه را تداعی می کند
از سکوت خواهرانم
به خشونت برادرم
ما می توانیم، ما می توانیم پرخاشگری کنیم
در مقابل رودخانه درد شخص دیگری را احساس کنید
من یک رای دارم
من یک رای دارم
و من اجازه خواهم داد که به جای آنها صحبت کند
که هنوز واقعا رایگان نیستند
منو میکشه
هیچ کس چیزی را که ما باید بشنویم نمی گوید
من نمی گذارم سکوت حاکم شود
وقتی همه دردی را که مردم ما متحمل می شوند می بینم
هیچ انتخاب دیگری نیست
چون من صدا دارم
بلند است، واضح است
از ترس تو قوی تره
این در مورد این است که باور داشته باشید که به آن تعلق دارید
این در مورد محکوم کردن چیز اشتباه است
از زبان مادرانمان
بر لبان دخترانمان
ما می توانیم، می توانیم رویاپردازی کنیم
مثل برادرانمان که مثل پدرانمان بلند حرف می زنند
ما می توانیم، ما می توانیم درمان کنیم
صدای ما را می شنوید؟
الآن میتوانید صدای ما را بشنوید
من یک رای دارم
با زمزمه شروع کرد و تبدیل به جیغ شد
صدای زیبایی در آورد
آنها شانه به شانه در خیابان راهپیمایی می کنند
وقتی تنها هستید، نسیم آرامی است
اما وقتی با هم متحد می شوید، یک گروه کر است
از رعد و برق و باران
حالا ما یک انتخاب داریم
چون من صدا دارم
حالا ما یک انتخاب داریم
چون من صدا دارم
حالا ما یک انتخاب داریم
چون من صدا دارم

با این حال، شما باید این واقعیت را در نظر بگیرید که ما بسیار متفاوت از شما اجتماعی شده ایم. که ما آنگونه که شما از سایر ایرانیان عادت دارید واکنش نشان نخواهیم داد. این ارتباط چالش خاصی را به همراه خواهد داشت. می توانید اعتماد کنید که برای اروپایی ها خوب خواهد بود و آنها شما را به خاطر آن دوست خواهند داشت. آنها به آن نیاز دارند. به ویژه اتریشی ها به عنوان ناراضی و بدخلق شناخته می شوند. این فقط باعث بیشتر این احساس می شود. شاید شما رفتار ما را فقط نژادپرستی می دانید. در واقعیت، ما با هرکسی که با آنها صحبت می کنیم اینگونه هستیم. و شاید آنها نمی خواهند باشند

Warum ermutige ich Sie zum Reden?

Gelegentlich schaue ich mich auf belebten Straßen um. Hier in Wien sehe ich viele Leute, die vielleicht Iraner oder Araber sind, und natürlich auch viele Weiße. Aber wenn ich Gruppen von Menschen sehe, kommen entweder alle aus dem Nahen Osten oder alle aus Mitteleuropa. Es ist so verdammt selten, dass ich Paare oder Gruppen von Menschen wie uns sehen kann. Aber wann immer ich das tue, fühle ich mich sehr glücklich und das möchte ich öfter sehen.

Wir saßen kürzlich in unserem Lieblingsbasar und während ich Kebab aß, beobachtete ich die Leute, die es uns verkauften. Sie schienen viel Spaß zu haben, machten Witze und lachten darüber. Ich konnte es in ihren Gesichtern sehen, dass sie es genossen, hier zu sein. Ich liebe diese Freude, ich liebe es, Menschen dabei zuzusehen, wie sie Spaß haben, und ich hoffe unbedingt auf einen solchen Job. Nicht jeder Bazar-Stand ist gleich, aber das Gefühl, das ich immer habe, wenn ich auf diesem Basar bin, ist: Ich fühle mich entspannt und glücklich, ich bin froh, hier zu sein. Was das Essen angeht, weiß ich, dass ich nur Dinge von guter Qualität bekommen werde. Das ist es, was ich will und brauche.
Der Kontrast zu einer der großen europäischen oder amerikanischen Ketten könnte nicht größer sein. Die Überfülle an Produkten verwirrt mich immer. Es dauert lange, das zu finden, was ich brauche. Die Verpackung ist hässlich. Das Licht ist irritierend. Ich gehe reihenweise Produkte durch und komme mir langsam dumm vor, weil ich nicht finde, was ich brauche. Und ich erwarte nicht viel von dem, was ich dort kaufen kann. Das gilt sowohl für Lebensmittel als auch für Kleidung. Vor einiger Zeit waren wir auf der Suche nach Kleidung. Dann standen wir ewig in der Schlange an der Kasse. Ich war in Eile und beschloss, die Verkäuferin zu fragen, ob einer ihrer Kollegen hier wäre, um zu helfen. Sie hätten die Verzweiflung in ihrem Gesicht sehen sollen, als sie sagte, dass sie nichts lieber tun würde, als das zu tun. Aber es war niemand da, der helfen könnte. Sie war mit der ganzen Arbeit, die sie zu erledigen hatte, einfach überfordert. Man muss kein Genie sein, um zu erraten, dass sie ihren Job nicht mag.

Sie sehen, dass die Umgebung, die Sie umgibt, einen großen Einfluss darauf hat, wie Sie sich fühlen. Und die Art und Weise, wie ich mich in europäischen Geschäften fühle, erinnert mich oft an ein Buch, das ich als Kind gelesen habe. Es hat mir höllische Angst gemacht, vielleicht weil da viel Wahres dran ist. Der deutsche Name ist „Momo“ und es wurde von Michael Ende geschrieben. Es geht um ein Mädchen, das gerne Menschen zuhört und dadurch auch deren Probleme löst. Eines Tages tauchen graue Männer in ihrem Dorf auf und fangen an, über Zeitverschwendung zu reden. Ich erinnere mich nicht genau an die Handlung. Ich empfehle sehr, es zu lesen. Aber die grauen Männer machten mir Angst. Bis heute habe ich Angst vor ihnen. Das ist Angst, von der ich spreche, und es ist sehr schwer, diese Emotion in Worte zu fassen. Ich hoffe, ich kann es Ihnen erklären. Ich kann einige Parallelen zwischen diesen grauen Männern und zumindest den Chefs der großen Ketten erkennen. Auch einige ihrer Mitarbeiter sind den grauen Männern ähnlich. Diejenigen, die Ihnen sagen, dass es niemanden gibt, mit dem Sie reden können. Es gibt nur eine Reihe von Maschinen, die Ihre Probleme lösen sollen. Der Computer ist eines dieser Beispiele. Sie sollen am Computer einen Termin vereinbaren oder irgendwo eine Bewerbung an jemanden schicken, der keine Ahnung hat, wer Sie sind und Sie keine Ahnung haben, wer er ist. Immer wenn ich nur meinen Computer dazu nutzen kann, mit jemandem zu kommunizieren, erinnere ich mich an „Momo“. Ich habe große Angst, dass unsere grauen Männer die Kontrolle übernehmen und den letzten Rest der Freude und Leichtigkeit aus jedem Aspekt unseres Lebens verdrängen könnten. Deshalb möchte ich, dass Sie Ihre eigene Freude und Hilfsbereitschaft verbreiten.

Auf der Website dieses Buches gibt es einen Absatz, der mein Gefühl vielleicht besser beschreibt:

“Wenn wir uns in Erinnerung rufen, wie viele Menschen an den Anforderungen der Arbeitswelt in einem Burn-Out scheitern, wie überladen unsere Terminkalender sich bereits im Kindesalter gestalten, wie nahezu unmöglich es wird, unprofitable, zeitkonsumierende Elemente wie die Pflege von alten oder kranken Angehörigen in modernen Lebensläufen unterzubringen, wundert uns diese Feststellung nicht. Wir optimieren unsere Zeitausnutzung beständig, fühlen uns seltsam unausgelastet, wenn wir nicht über Smartphones und Tablets mehrere Kommunikationsverläufe zugleich verfolgen, und lernen den Nutzen von Konzentration und Langsamkeit nicht mehr durch eigenes Erleben kennen. Dass der Wert von Zeit darin besteht, sie zu genießen, da sie sich ohnehin nicht aufsparen und mehren lässt, ist eine heilsame Erfahrung, auf die Momo uns zurückführen kann. So lautet auch Lucas’ Zwirners Erklärung: Für ihn geht es im Kern der Geschichte um unsere Besessenheit von Geld und Technologie, die unserem Leben den Inhalt rauben.”

Eine einzelne Person kann möglicherweise nicht viel ändern. Aber es gibt ein Lied von Alicia Keys, das sagt, was ich hinzufügen möchte. Hier ist die übersetzte Version davon:

Ich habe eine Stimme
Begann als Flüstern und verwandelte sich in einen Schrei
Machte ein wunderschönes Geräusch
Schulter an Schulter marschieren sie durch die Straße
Wenn Sie ganz alleine sind, ist es eine ruhige Brise
Aber wenn man sich zusammenschließt, ist es ein Chor
Zwischen Donner und Regen haben wir jetzt die Wahl
Weil ich eine Stimme habe
Ich lebe nicht, um zu sterben
Stehen Sie nicht im Ödland
Schau mir in die Augen
Hör auf, eine Lüge zu leben
Und steh neben mir
Man muss einen Fuß vor den anderen setzen
Mit einer Hand in einer Hand, die sich gegenseitig festhält
Mach weiter und freue dich
Weil du eine Stimme hast
Es ist laut, es ist klar
Es ist stärker als deine Angst
Es geht darum zu glauben, dass man dazugehört
Es ruft das Falsche hervor
Aus dem Schweigen meiner Schwestern
Zur Gewalt meines Bruders
Wir können, wir können toben
Gegen den Fluss spüre den Schmerz eines anderen
Ich habe eine Stimme
Ich habe eine Stimme
Und ich lasse es für diejenigen sprechen
Die noch nicht wirklich frei sind
Es bringt mich um
Niemand sagt, was wir hören müssen
Ich werde nicht zulassen, dass die Stille siegt
Wenn ich all den Schmerz sehe, den unser Volk erleidet
Es gibt keine andere Wahl
Weil ich eine Stimme habe
Es ist laut, es ist klar
Es ist stärker als deine Angst
Es geht darum zu glauben, dass man dazugehört
Es geht darum, das Falsche anzuprangern
Aus dem Mund unserer Mütter
An die Lippen unserer Töchter
Wir können, wir können träumen
Wie unsere Brüder, die laut reden wie unsere Väter
Wir können, wir können heilen
Kannst Du uns hören?
Kannst du uns jetzt hören?
Ich habe eine Stimme
Begann mit einem Flüstern und verwandelte sich in einen Schrei
Machte ein wunderschönes Geräusch
Schulter an Schulter marschieren sie durch die Straße
Wenn Sie ganz alleine sind, ist es eine ruhige Brise
Aber wenn man sich zusammenschließt, ist es ein Chor
Von Donner und Regen
Jetzt haben wir die Wahl
Weil ich eine Stimme habe
Jetzt haben wir die Wahl
Weil ich eine Stimme habe
Jetzt haben wir die Wahl
Weil ich eine Stimme habe

Allerdings muss man damit rechnen, dass wir ganz anders sozialisiert wurden als Sie. Dass wir nicht so reagieren werden, wie Sie es von anderen Iranern gewohnt sind. Diese Kommunikation wird eine gewisse Herausforderung darstellen. Sie können darauf vertrauen, dass es gut für die Europäer sein wird, und sie werden Sie dafür lieben. Sie brauchen es. Vor allem Österreicher sind bekanntermaßen unglücklich und mürrisch. Das verursacht nur noch mehr von diesem Gefühl. Vielleicht nehmen Sie unser Verhalten nur als Rassismus wahr. In Wirklichkeit sind wir einfach so zu allen, mit denen wir sprechen. Und möchten es vielleicht gar nicht sein.

نوشته: یولیا باخلایتنا