برقصیم به بهاربد ، بنامیم شیراز .(روز شیراز مبارک)

شهری سپید ، بلندای عریضی که تنها با درختان نارنج می‌توان آسمانش را یافت.

شهری سبز، سنگفرشی به رنگ نارنجهای عاشق بر پهنای درختان .
شهری نارنجی ، غرفه های تخت خوابیده ی آفتاب گرفته در آغوش بهارنارنجهای سپید .

شهری درخشان ،
که سعدی دارد و عشقهای زمینی و پر طمطراق که پر است از وسوسه های بهشت.

که حافظ دارد و باغچه های شیرین پر حلاوت از قند و غمزه و کلام.
که خواجو دارد و بابا کوهی
که شاه داعی دارد و شاه شجاع
که ملاصدرا بنای اندیشه دارد و
هزاران سنگ بر سنگ عمیق
تختی سترگ با قدمتی افزون، تخت جمشید

شیراز جان، شیرازه ات سبز و محکم
شیراز جان، روزت مبارک

تاریخچه:

جشن میانه بهار یا بهاربد از جمله جشن‌هایی است که در ایران باستان برگزار می‌شد. در آن زمان تقویم گاهَنباری یا گاه‌شماری وجود داشت و هر سال بر اساس چهار فصل تقسیم‌بندی شده بود که اول و میانه‌ هر فصل جشن گرفته می‌شد. به این ترتیب، روز ۱۵ اردیبهشت به جشن بهاربد معروف بود.
زرتشتیان نیز معتقد هستند که زرتشت در این روز پیام‌آور اهورامزدا می‌شود.

شهر شیراز قدمتی بسیار طولانی دارد؛ در واقع در الواح گلی عیلامی متعلق به ۲,۰۰۰ سال پیش از میلاد که از جنوب غرب این شهر به دست آمده، به شهری به نام «تیرازیس» اشاره شده که در طول زمان به شیراز تغییر کرده است. علاوه بر این، خشتی عیلامی در سال ۱۳۱۴ در تخت‌جمشید پیدا شد که از قلعه‌ای به نام «تیرازیس» یا «شیرازیس» نام برده بود.

جالب اینکه در مهره‌هایی که از محوط قصر ابونصر در کنار دشت شیراز کشف شد و به اواخر دوره ساسانیان و اوایل دوره اسلامی تعلق داشت، نام شیراز به چشم می‌خورد.

شورای شهر شیراز در آغاز دهه ۸۰ شمسی پیشنهاد نام‌گذاری روزی به نام شیراز را ارائه کرد که این امر با موافقت مجلس شورای اسلامی مواجه شد و به این ترتیب ۱۵ اردیبهشت‌ماه به نام روز شیراز در تقویم ملی ایران به ثبت رسید.