سخن اول، سین سکوت-صدیقه وحدت

فکر سفره هفت سین لحظه ای از من دور نمی‌شود. چرا «سین» سکوت را برای خود انتخاب کرده است. امسال سومین سالی ست که سفره هفت سین خوش بینانه، سکوت، تنهایی، بی دید و بازدیدی را تجربه می‌کند. اما ایام کرونایی را قضاوت نمی کند. گویا منتظر است تا کودکی شادمانه به سویش بیاید و عیدانه اش را از لای قرآن بردارد و خوشحالیش را فریاد بزند. یا دختر زیبای عاشق در آینه اش روز وصالش را ببیند. یا مادری متواضعانه از سمنوی دستپخت خود به مهمانان تعارف کند. یا پدری مهربانانه دعای سال نو را بخواند و خیر و برکت در زندگی را آرزو کند.
چرا «سین »سکوت را؟ با شنیدن صدای من، سین ها سر در گوش هم چیزی را نجوا می‌کنند. کنجکاو‌ می‌شوم ،طولی نمی‌کشد که سبزه قد علم می‌کند.
شک ندارم که آواز خوش پرندگان را وام گرفته است و نغمه سرایی می‌کند. با گوش جان شنیدم که می‌گفت: سکوت صدای خداوند است. با سکوت و فضاگشایی این سال‌های سخت کرونایی را شجاعانه پشت سر می‌گذاریم. دوباره پرندگان از بوی خوش شکوفه های زیبای بهاری سرمست و غزل خوان می‌شوند. تا من و تو بخود آییم و بخندیم با هم. دوباره دید و بازدید، عید دیدنی، عیدی گرفتن، مسافرت رفتن و در آغوش کشیدن عزیزان را از سر خواهیم‌ گرفت. خالصانه این آگاهی خردمندانه را می ستایم. از سر شوق برایمان می خواند:
سیب شود رویتان
سبز شود جانتان
سیر شود کامتان
از کرم کردگار، سکه شود کارتان
غم بشود سنجدی، رخت ببندد یواش
پر ز حلاوت شود، چون سمنو زندگی
غرق سعادت شود، شیوه این بندگی

نوشته: صدیقه وحدت