سخن روز:”امید”،نجمه صالحی

در نا امیدی بسی امید است …
برای رسیدن به اوج ، سازنده باش ..‌.
غم و شادی و لذت  درسند.  وسیع و آگاهند . در مولکول تو می‌نشینند و در کمال آرامش ، منتظر باور هایِ تو هستند … آنها برای اسکان آمدند حال آنکه خود ساکن اند و تو در سکنی گزینی بازنده ای …
قوی باش و هوشیار که خردمند می‌داند لحظه ها ماندگار نیستند … لحظه ها قانونمندند… ما نیز قانون بی تفاوتی را در درد ها اجرا کنیم … خداوند همه ی صفات را در وجودت نهاد تا بدانی چگونه در برابرشان سکوت کنی و در پذیرش و فراموشیِ محض ،  از درگاهِ تمام رنجش ها عبور کنی . گاهی ماندگاری در غم و رنج انسان را به سکوتی خطرناک روانه می‌کند. تحمل آنها به احساسات مخرب تبدیل میشود که خود نیز به تکرار ، باعث غمی آلوده در ثانیه های زیادی از زندگی خواهند شد . اگر ریشه کن نشوند دست از سر حال و هوای ما بر نخواهند داشت هوشیار باش که زمانهای رمز آلود را از دست ندهی اگر غم را جایگزین ناخودآگاه دردها کنی … آنقدر این آینه های خودشناسی تکرار می‌شوند تا علمِ درست استفاده کردن و غلبه بر احساسات را یاد بگیریم. زمانی که فهمیدیم باید دروازه ای باشیم و سینه ای فراخ داشته باشیم و تحمل نکنیم …بگذاریم رنج ها در ما رخنه کرده و با پذیرش روح ما را نوازش کرده و عبور کنند آنگاه در این  عدم مقاومت روان خواهند شد و دست از سر ما بر می‌دارند زیرا ما رنج ها را رد نمی‌کنیم . ما دیگر آسیب نمی‌بینیم زیرا در نقطه ی تحملِ غم ها نیستیم …
ما با تمام وجود مادری با آغوش باز هستیم در برابر تمام خصلت‌های درد آور و شادی آفرین زندگی …
آنگاه غالبیم بر تمام قفل های سرسخت همیشگی
امید واری و انگیزه زمانی وجود دارند که ما استاد مبارزه و پذیرای مراحل و مسائل باشیم آنگاه که کلید در دستان توست ، تو را چه باک از درهای بسته
ایمانی که  در راه ورود به تنظیمات جهان هستی،  راهی شده ، باکی از درهای بسته ندارد …
امید وار باش و سینه ات را بگشای
غم ها و رنج و لذات ماندگار نیستند
آنها اجازه ی عبور میخواهند ، سینه ات را بگشای و در این فراخ به  اقیانوس بیکران پیوند بزن…
نای بزرگ حقیقت را دریاب …