نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
استاد “اسدالله حیدری” متخلص به “برکه” شاعر طنزپرداز همدانی، زاده‌ی سال ۱۳۳۲ خورشیدی در نهاوند است.
▪کتاب‌شناسی: – از برکه تا دریا (مجموعه غزل) – ۱۳۸۲ – خنده‌های زیر لب (شعر طنز) – ۱۳۸۳ – مردی در انتظار خویش (شامل تمامی اشعار و زندگی‌نامه‌ی شاعر) – ۱۳۹۵ – شعرهای پنهانی (شعر طنز) – ۱۳۹۹
▪نمونه‌ی شعر با گویش لری نهاوندی: (۱) [شَرِموُ بزرگ بیَه] شرِمُو بزرگ بیَه، هَمش بیَه آپارتمو اُخونای پنج دری، رفته دِیَه اَ یادمُو تخت مِزَن مِین قِلا همیشه فصلِ تاوسو سِیل بالا مِکِردی پُر بی هوا اَ بادکپو پا ایواره هِی گِدا بی میاما درِ خُنَه یه شمایل دسِشو، رو شُنَشُ یِه اَمونَه هرزه پوشه وا مِکِرد نِنَم مِرَفت صنوخُنَه شاته و گِرده میاوِش تا او بیش‌تر بَخونَه یه اجاقِ گِلی بی همیشه دامُون قِلا دیَه هی روش مِقُلِس تا وقتی که آقام بیا سُفرنَه وقتی مِناختن اشتها داشتیم همه یه کاسه تلیت مخوردیم، مِگفتیم هَنی کَمه نِنَم وا گرمُیج مزه وِمُ مُفتا مَر دِرِسِی جوق دِرِوردِی اَر بِیَن وِت مُخوری یه مَن ری وا نَرِدَس مینِ دوُنِمو مِزَن اَر بَوُنی کارِ ناباوی ایَرَ مِکِردیمُ اَنادونی شِوا جمعه قدغن بی خوردن سیر و پیاز آقام وقتی وِهِ نِنَم مِگفت جُلِ جانَه بَناز پیلیته چراغَه دامو مِکشی مِینِس نِنَم وارد غیظ وِ مَه مُفت جاتَه اِناختم بَپَنم اَگِل درختِ همسامُو ولی بعضی شوا یه نفر مُخاس بَمیره صیا باقوش میاما زمسونا زیر کرسی که مُخفتیم هَمَه مُ پامُ آتش مِگِرفت یخ مِکِرد اما سَرِمُ ترپ وا آبگوشت که مخوردیم، ایواره تا نِصم شو گِر مِرَفت اَگیمُو مِج مِنایمُ وِ سلط اِو سَرِمُ زیر لحاف بی هَمه مُ تا دَم صُو هیچ غم و غصه که نَشتیم مُخُفتیمُ مثل جو هر سال هی بیزَه نِنَم بی خاک دیوارَ مِخُورد سالی یه بچهِ شِپل وِرِ ایمانا مِیاوُرد برشتو، سیخی پیاز، وا کمی نونِ فطیره مِنانُ بالا سرش آل نیا یِه دَف بَمیرَه بچه بِیمُ، عین اسب کارِیا مِچَرخِسیم زِمی ا َزیِرمُ رَفتِی کی اَ پا مِنِشِسیم اَ قدیما خیلی حرفا مُنه ای تُکِ دلم وِرِ بَچا اَربُئِم فکر مُکُننَ یقین چِلم آرتروز گرفته پام، همیشه لِرپَه مُکُنَه سنگین و سُما مُکُنم تا وقتی بیام خُنَه آلزایمر کُشته مَنَه، نَرِم دِیَه هوش و حواس زِمسو وِ جا خُنَه، شِوا مُخفتِم رو تِراس وقتی شام میارَنُ مَری گِوی کُشتن دلم دِلمَه یکی بیا هی بَکُنَه گِلِ پِلم آرزومَه وقتی مُردم جمع باییت مینِ خُنَه یه زنِ لکی بیاریت مَنه خُو بَلوِنَه.
(۲) [گله اَ ننم] ای خونم خيلی كثيفَه كه دارم قي مكنم اي ننه والله ديه زنی مَه كي مكنم روز اول كه منَه بردی ور خازمنی وخيالش كه مين او كرا خر طي مكنم تو مگفتي آرزم روز داما گردونته مَه كه گفتم نموخوام اي كارا كي مكنم جل جامه كه منازه ديه هي غر مزنه هي ميا گيجمو شويا ره ايجو طي مكنم نه ديه حال وهرنگ دارم و نه هوش وهواس وا مدردا ريش مكنم وا زنا هي وي مكنم او ننه پف گنسش وقتي كه سيلم مكنه مه اَ ترسش جون تو مثل پلو ري مكنم ار و دادم نرسي فكرمه راحت نكني شو مرم چغو ميارم رگامه پی مكنم.
گردآوری و نگارش: #لیلا_طیبی (رها) دبیر سرویس شعر اقوام (لری)
زیر پوست شهر(3)
نیشابور شهری به وسعت تاریخ و فرهنگ تاریخچه نیشابور شهر نیشابور در گذر زمان ، نشیب و فرازهایی چند را پشت سر نهاده و سوانح بی شماری را تجربه کرده ، دیگر بار، ققنوس وار از دل خاکستر ایام بال گشوده ، زندگی نوینی را آغازیده است. نیشابور شهری است خفته در اعماق تاریخ و […]
بانو "سهیلا زارع" شاعر، نویسنده و خبرنگار لرستانی، زاده‌ی پلدختر است.
*وضعيت علمي ايران در آستانه ي تهاجم مغول **انحطاط علوم با توجه به وضع سياسي و اجتماعي نيمه دوم قرن پنجم و قرن ششم و اوايل قرن هفتم و قدرتي که علماي ديني يافته بودند و تعصب شديد فقها و علما و سلاطين و امرا و رجال در عقايد مذهبي خود، ضعف علوم عقلي معلوم […]