کودک همسری دختران

عروسی دعوتتون میکنم!-زهرا رسول زاده

زیر پوست شهر(3)

عروسی دعوتتون می کنم!
نهم بود.روز به روز درس هایش ضعیف تر می شد در طول درس کاملا حواسش پرت بود.رویا دختر زیبا وباهوشی بود اما تغییر ناگهانی اوضاع مالی اش که در لباس پوشیدن وتعریف هایی که برای بچه ها می کرد مشخص بود، بد جور رویش تاثیر گذاشته بود
امتحان مستمر ش را خیلی بد داده بود اما خیلی برایش مهم نبود زمزمه ی آمدن خواستگار و حرف هایی بین بچه ها پیچیده بود
زنگ تفریح بود .صدایش کردم ورقه ی امتحانی اش را نشانش دادم نگاهم کرد..انگار رنگ نا امیدی در چشم هایش پاشیده بودند
برایم تعریف کرد:
پدر ومادرم چند سال است که از هم جدا شده اند پدرم معتاد بود.مادرم را می زد تا پارسال هم همراه با مادرم کنار مادربزرگم زندگی می کردم تا اینکه مادر بزرگ فوت کرد.چند وقت بعد مادرم با پیر مردی که پول دار بود ازدواج کرد.پدرم را هم به جرم حمل مواد دستگیر کردند والان توی زندان است از مادرم شنیده ام بزودی حکم اعدامش اجرا می شود
شوهر ِ مادرم پسری دارد که از من ۳ سال بزرگتر است چشمان نا پاکی دارد..یکی دوبار که اجبارا با او در خانه تنها بودم….!!.(گریه اش گرفت)..به خدا خانم من زورم به اون نمی رسه…هر کاری بخواد باید..به مادرم گفتم ،گفت من چاره ای ندارم باید بمونم اما تو باید بری پیش داییت. چند وقته با دایی وزن داییم زندگی می کنم البته پیرمرد خیلی بهم می رسه اما…
می دونید زنداییم به بودنم اونجا اصلا راضی نیست دائم غر می زنه…
تازگی ها پدر یکی از دوستان داییم به خواستگاریم آمده..وضعش خوبه..مادرم می گوید بهتر است با او ازدواج کنم..اما او سن پدرم است…چاره ای نیست باید قبول کنم وگرنه باید به خانه ی نا پدریم واون پسرش برگردم درس خیلی به دردم نمی خوره وقتی…ادامه نداد گفتم اما توحیف…با چشم های خیس خندید وگفت: عروسی دعوتتون می کنم..
*
فقر فرهنگی و آشنا نبودن با حقوق جهانی کودکان و مبنا های عادت ها رسوم و دیدگاههای مذهبی در جوامعی که در گیر آنها هستند پدیده نا مبارک”کودک همسری ” را رقم می زند.کودکان دختری که بیشترشان خود با تروماهای کودکی درگیرند و هنوز تعریف درستی از وظایف همسرداری و فرزند پروری ندارند نا خواسته در گیر شرایطی سخت از زندگی حقیقی می افتند و به همین دلیل عدم آمادگی برای شرایط سخت،در آن شرایط تصمیمات خطرناک و البته مناسب ذهن خود آگاه نوجوانی و کودکی شان می گیرند.
چه بسا کودکانی که چنانچه در این بتلاق نیفتند با پرورش استعدادهایشان به افرادی نخبه و توانمند برای جامعه تبدیل شوند.رشد آگاهی خانواده ها و کم شدن فقر از هر نوع تنها راه درمان این بلای دردآور است.