نکات نویسندگی و مهارتهای نوشتاری (٨)

نکات نویسندگی و مهارتهای نوشتاری

گرد آورنده: حمید نیسی

«چگونه قدرت تخیل خود را آزاد کرده و مهارت های نوشتاری خود را ارتقا دهیم»

ادامه ی«چگونه قدرت تخیل خود را آزاد کرده و…»
قدم پنجم
۱_ نوشتن مکالمات واقعی(گفتگو بین شخصیت ها)
_ گفتگوها و مکالمات حاوی اطلاعات، طرح داستان و شخصیت پردازی ها هستند و نقش مهم و اساسی را برای نویسنده ایفا می کنند. گفتگو در داستان منعکس کننده ی روحیات و خلق و خوی شخصیت ها می باشد، داستان را به جلو پیش می برد، کشمکش، تنش و تعلیق را می سازد، افکار شخصیت ها را برملا می کند و مهمتر از همه به شخصیت های داستان بهتر از هر تکنیک دیگری روح و زندگی می بخشد.
۲_ به صدایشان خوب گوش کن
_ آنچه شخصیت ها بیان می کنند و نحوه ی بیانشان ، دید روشن تری از روحیاتشان در اختیار خواننده می گذارد و به او این امکان را می دهد که خود دست به کار شود و به نوع روحیات شخصیت ها شکل داده، تصویرسازی کند و تصمیم بگیرد که این فرد چگونه فردی است. گفتگوهای واقعی آنچنان سریع از روحیات شخصیت ها پرده برمی دارند که روایت قادر به انجام آن نیست.
۳_ منقطع حرف زدن و مکث با اصواتی از قبیل«هم و امم»
_ در زندگی واقعی بیشتر مردم در گفتگوها و صحبت هایشان از «هم و امم» استفاده می کنند. حتی صحبت مخاطب شأن را گاهی قطع می کنند، بنابراین جملات گاهی در میانه راه قطع می شوند. در داستان هر یک از شخصیت ها باید بتوانند حرفشان را با صدایی که قابل تشخیص از دیگر شخصیت ها است بیان کنند. در نتیجه برای اینکه بتوانید مکالمات واقعی خلق کنید باید گوش های تان را تیز کنید و خوب گوش دهید که مردم چگونه صحبت می کنند.
۴_ صحبت ها را با توجه به موقعیت شکل دهید
_ واژگانی که شخصیت های شما به کار می برند چیزی فراتر از روحیات آنها را نمایان می کند. این واژگان سن، موقعیت اجتماعی و ارتباط افراد با یکدیگر را معین می کنند.
۵_ ترکیب عمل و گفتگو
_ شخصیت ها ایستا و راکد نیستند . آنها از جایی به جای دیگر حرکت می کنند، دست های شأن را به اطراف تکان می دهند، شانه هایشان را بالا می اندازند و پاهایشان را به زمین می کوبند. حالت چهره شأن تغییر می کند، اخلاق و اداهای دوست داشتنی یا آزار دهنده دارند و زبان بدنشان به اندازه ی جملاتشان حرف برای گفتن دارد. ترکیب عمل و بیان، واقع گرایی بیشتر و روح و جان مضاعفی به شخصیت ها می بخشد.
۶_ در نقش شخصیت های داستان فرو روید
_ همه ی ما گاه و بیگاه در موقعیت هایی قرار می گیریم که با شخصی مشاجره می کنیم و در مقابل هم قرار می گیریم. هر چقدر در این شرایط بتوانیم خود را در نقش شخصیت های داستان مان فرو ببریم ، با آنها همدردی کنیم و احساسات و خشم آنها را حس کنیم، بحث و مشاجره ی بین آنها را واقعی تر به تصویر می کشیم.
۷_ خلق لهجه ها و گویش های واقعی
_ اگر قرار است داستانی بنویسید که حضور شخصیت ها را در مناطق و جغرافیای خاصی بازنمایی کنید، بخشی از مقوله ی شخصیت پردازی منوط به این می شود که قهرمان داستان در برخورد اول لهجه ی مشخصی داشته باشد ، به نحوی که خواننده متوجه آن بشود.
۸_ قسم خوردن و الفاظ خیابانی
_ اینکه نویسنده ای تصمیم بگیرد در داستانش از ناسزا استفاده کند یا نه، از طرفی بستگی به سبک و محتوای داستان و از طرف دیگر بستگی به حساسیت های خود نویسنده دارد. ممکن است احساس کنید قسم خوردن بخش اصلی شخصیت داستان شما را شکل می دهد و بدون آن ، گفتگوها واقعی به نظر نمی رسند. اگر صحنه ای خشن باشد یا شخصیتی که به تصویر کشیده شده شدیداً عصبانی، ناراحت یا آزرده خاطر باشد استفاده ی گاه و بی گاه از دشنام می تواند به قدرت و واقعی گرایی داستان بیفزاید.
۹_ استفاده از الفاظ خیابانی
_ زبان عامیانه به سرعت تغییر می کند و الفاظ خیابانی تاریخ مصرف دارند. بنابراین یک داستان امروزی که حاوی واژگان محبوب و رایج زبان امروزی است ممکن است چند سال دیگر عجیب و غریب به نظر برسد. عبارات عامیانه روشی ارزشمند برای تشخیص یک برهه ی زمانی خاص نیز هستند. سن و سال شخصیت های داستان هم در استفاده از زبان عامیانه نقش بزرگی ایفا می کنند.

حمید نیسی

(ادامه دارد)

تنظیم پریسا توکلی

دبیر بخش فرهنگی