نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
یک مرتبه چشمم به ماشین افتاد، اتفاقی دستم به درش خورد. باز بود، خودم را جمع و جور کردم، با اینکه نشئه بودم، داخل ماشین نگاهی انداختم، چیز به درد بخوری نبود. شانس به من رو کرده بود، باید دست به کار شوم و کاپوت را بالا بزنم. نگاهی به اطراف انداختم، هیچ کس توی کوچه نبود، اول دلم نیامد که باطری رو بردارم، پراید درب و داغونی بود. ولی توی این چند روز خیلی خماری کشیده و باید خودم را می ساختم، نمی توانستم این وضع را تحمل کنم. گفتم:” گورباباش! نباید درب ماشینش را باز می گذاشت، مقصر خودشه.” چند روز بود، هیچی گیرم نیامده بود. چقدر التماس این رفقای نامردم کردم، که یه بست بدهید بکشم. بعد پولش را می دهم، تا از خماری و بی حالی دربیام. لعنتی وقتی چند روز نتونی بکشی، تمام بدنت درد می گیرد و می خواهی به زمین و زمان فحش بدهی. اگر هم پول گیر می آوردم، خرج یک روز یا دو روزم بیشتر نبود. باید دوباره کیسه پلاستیکی روی دوش می انداختم، از این سطل به اون سطل زباله و تا کمر دولا می شدم، می گشتم؛ تا چیز بدرد بخوری گیر بیاورم. این روزها دست زیاده، همه دنبال قوطی نوشابه و پلاستیک و چیزهایی که ارزش دارند می گردند، تا خرجشونو در بیارند. باید تمام سطل های شهر رو بگردی، آن هم با مکافات، بعد آن لعنتی ها این همه قوطی و پلاستیک را مفت و مجانی ازت می خرند، چون معتادی. می گویند شاید از جایی یا کسی دزدیدی، نمی دانند که با چه زجری این همه قوطی را باید جمع کنی، بعد می زدند تو سر مال، می خواهند مفت ازت بخرند. الان می توانستم با فروش این باطری چند روز به خودم برسم و خودم را بسازم، از خماری در بیام. لعنتی، بست های باطری در نمی آمد، ترس از اینکه کسی سر برسد، مچم را بگیرد تمام وجودم را گرفته بود، به زور نفس می کشیدم، خیس عرق شده بودم، قطره های عرق داخل چشمم می رفت و می سوخت، طوری که خماری از کله ام پرید. بست های باطری رو با مکافات در آوردم، باطری را از جایش بلند کردم، آرام در کاپوت رو بستم و آن را توی کیسه ای که پر از قوطی نوشابه و پلاستیک بود گذاشتم، عرق روی پیشانیم را پاک کردم، خوشحال بودم که توانستم باطری را در بیاورم، باید زود جیم شوم. می دانستم اگر گیر بیفتم، حسابی حالم رو جا می آورند، که نشئگی و خماری از کله ام تا مدت ها بپره. یکی دوبار تا به حال گیر افتادم، می دانم چکارم می کنند. خودم را جمع و جور کردم، نگاهی به اطراف انداختم، هیچ کس توی کوچه نبود، نباید هم باشد، همه داخل خانه زیر کولر خوابیده بودند، تنها منم که دارم پرسه می زنم و دنبال یک مشت خرت و پرت برای فروش. باید زود آبش کنم، تا کسی بو نبرده. حساب همه چیز را بکنم، تا سراغم نیامدن. برای چند روز آفتابی نشوم و بروم توی محله ی دیگر کار کنم. برای آب کردنش می دانم باید پیش چه کسی بروم، همه بچه ها هر چیز با ارزشی که پیدا می کردند، پیش حسن سوسکی می بردند. او یک نگاه به جنس می انداخت، بستگی به شانست داشت و اینکه او سرحال باشد یا نه؟ اگر چشمش می گرفتش یک قیمت می پراند، می خریدش، تو هم مجبور بودی به او بفروشی، چون کسی جرات نداشت این چیز ها را بخرد. از نفس افتاده، عرق از کله ام سرمی خورد و از پشت گردنم می گذشت از کمرم پایین می رفت و از خشتک شلوارم رد می شد و کف دمپاییم را خیس می کرد. تا خانه حسن سوسکی خیلی راه بود، رفتم زیر سایه درخت نشستم، کیسه پلاستیکی را زمین گذاشتم، شانه هایم خراشیده و زخم شده، درد می کرد. انگار سبک شده باشم هوا خیلی گرم بود، نمی چسبید سیگار روشن کنم، عرق ازسر و صورتم می ریخت تو چشمم،می سوزاند. با لنگ قرمزی که توی سطل زباله پیدا کردم عرق صورتم را پاک، دست کردم کیسه و بطری آب را در آوردم، خیلی گرم بود. چند بار آب به صورتم زدم، که سوزش چشمم بهتر شود. ولی فایده نداشت، باز می سوخت. حیاط پراز قوطی پلاستیکی و فلزی و خرت و پرت هایی بود که درسطح شهرجمع می کردند و می آوردند اینجا می فروختند. چند نفر درحال جدا و خالی کردن چند تا گونی بودند. وارد خانه که حیاط بزرگی و چند تا اتاق داشت شدم، بعضی از اتاق ها پر بود از گونی، به طرف اتاق حسن سوسکی رفتم، صدای چند نفر که در حال چانه زدن بودند می آمد. او مثل همیشه زیر بار نمی رفت که پول بیشتری بدهد. حسن سوسکی با آن چهره سیاهش و صورت لاغر و کشیده مثل سوسک سیاه بالای اتاق نشسته بود. همانطور که نی قلیان روی لبش بود دود را بیرون می داد، پشت سرش پر از باطری و لوازم خانگی کهنه بود، دم در ایستادم که معامله شان تمام شود بعد بروم داخل. از درز پلاستیکی که جلوی در گرفته بود باد خنک کولر می آمد، باد که به صورتم خورد کمی جان گرفتم و خماری و خستگی از تن و سرم پرید، هوس کردم یه سیگار بکشم تا سرحال شوم. سیگارم را در آوردم و روشن کردم، حسن سوسکی پول را به آنها داد گفت:” بگو خدا برکت!”با حالت ناراحتی پول را گرفتند و همانطور که به پول های کف دستشان نگاه می کردند، زیر لب چیزی گفتند، آمدند بیرون. متوجه من نشدند، دو نفرشان را می شناختم، بعضی وقت ها می آمدند توی ساختمان نیمه تمام، الان می دانم می روند پای بساط، سیگارم را با دست خاموش کردم وگذاشتم تو جیبم، رفتم داخل، کوزه قلیان روی پایش و نی روی لبش بود. کولر گازی بالا سرش و دود قلیان توی هوا پخش می شد، بوی تنباکو تو اتاق پیچیده بود، یک لباس بلند سفید محلی پوشیده بود. وقتی داخل شدم باد کولر صورتم را خنک و عرق توی صورتم ماسید، همانطور که به قلیان پک می زد گفت:” چی داری؟” گفتم:” مثل همیشه ولی یه باطری هم دارم.” باطری را از کیسه در آوردم و جلویش گذاشتم، نگاهی بهش کرد گفت:” سالمه؟ گفتم:”فکر کنم!” گفت:”چند؟ گفتم:” هرچه قدر بیشتر بهتر!” همانطور که به باطری نگاه می کرد گفت:” ۱۵۰تومان…” نگذاشتم حرفش تمام شود گفتم:” باطری خارجی خیلی می ارزه” گفت:” نمی دونم مو باید اسقاطش کنم،” گفتم:”حداقل برای قوطی ها چیزی بده!” گفت:”با اونها این قدر می دم بیش از این نمی ارزه” چاره ای نداشتم، بیشتر از این نمی داد، چانه زدن بی فایده بود. خمار و روی پام بند نبودم، از دیروز چیزی نکشیده، خیلی هم گرسنه بودم، بیش از این نمی توانستم تحمل کنم، باید خودم را به ساختمان نیمه تمام می رساندم تا بچه ها نرفتند. دوباره گفت:” چرا معطلی؟ برو کیسه را خالی کن، پولتو بگیر” نگاهش کردم ولی او داشت از صندوقش پول در می آورد، سرش را بلند کرد وقتی مرا دید هنوز ایستاده و مرددم، گفت:”پس چرا ایستادی؟ برو دیگه” مجبور بودم باید می رفتم کیسه را برداشتم و از اتاق آمدم بیرون.
لعنتی حسن سوسکی خیلی ارزان خریدش، یعنی مفت برش داشت، بیش از اینها می ارزید.این هم از بدشانسی من بود، او هم مثل من سرحال نبود. چون می دانست از کجا آوردم و به پولش احتیاج دارم، زد تو سر مال، چاره نداشتم، باید ردش می کردم. می شناختمش؛ وقتی یه قیمتو می گفت دیگه نمی شد چانه زد، باید پول رو می گرفتم، اوضاعم خیلی خراب بود. نمی توانستم این وضع رو تحمل کنم، تا بچه ها نرفتند، باید خودم را می رساندم. پول را که گرفتم، احساس آرامش کردم، از خانه اش بیرون زدم. کیسه پلاستیک را جمع کردم، باید از این وضع در می آمدم. سیگار نصفه ام را از توی جیبم در آوردم و روشن کردم تا سرحال شوم، بتوانم خودم را به ساختمان نیمه تمام برسانم. پاتوق همیشگی که بچه ها آنجا جمع می شدند. وقتی بویش به مشامم خورد، دیگر نفهمیدم، چه شد. تمام تارهای عصبیم را به حرکت در آورد، تنم یک مرتبه جان گرفت، انگار دوباره خون در بدنم جریان پیدا کرد، حالم داشت سر جایش می آمد، رنگ و روم باز می شد و خماری از کله ام می پرید. انگار دنیا رو بهم داده باشند، الان می توانستم تمام سطل های زباله شهر را بگردم و قوطی های نوشابه و پلاستیک رو جمع کنم. آن هم یک تنه. گرمای توی زیر زمین ساختمان مخروب را دیگر حس نمی کردم . باید از ساختمان بیرون بیام، حس و حال دیگری دارم، الان یک سیگار می چسبه و حس خوبی می ده، خیلی شنگولم، هر چه بیشتر به سیگار پک می زنم، بیشتر احساس سر حالی می کنم، خماری و نشئگی از کله ام پرید، احساس می کنم در این دنیا و روی زمین نیستم، دارم؛ پرواز می کنم. پایان جلال مظاهری ۱۹/۷/۹۷ قشم
پی نوشت: این داستان از زبان ودیدگاه یک معتاد نوشته شده
به امید ریشه کن شدن اعتیاد
تنظیم پریسا توکلی
بخش فرهنگی
این مطلب بدون برچسب می باشد.