سهیلا زارع شاعر پلدختری

اشعار شاعران مخاطب لر زبان ایران در رسانه ایرانیان اروپا

بانو "سهیلا زارع" شاعر، نویسنده‌ و خبرنگار لرستانی‌، زاده‌ی پلدختر است.

بانو “سهیلا زارع” شاعر، نویسنده‌ و خبرنگار لرستانی‌، زاده‌ی پلدختر است.

از او دو مجموعه شعر زیر چاپ و منتشر شده است:
– با تو جاودانگی هم مرا کم است، انتشارات ستین، ۱۳۹۷
– بوی خاک باران خورده، انتشارات هاویر، ۱۳۹۸

▪نمونه‌ی شعر لری:
(۱)
زمین و آسمو وه خوش نخرش
حکیمِ که جهالت بی وه بهرَش
حکیمِ که نوارسس وه دردت
د مکینه ندونم کاری یردت
دستش واریزه که آو کرد د لیزمو
چنو ای زنعین کرده وه بیزمو
او کافر که چنو حال تون خراو کرد
دلش بشکیه چنو دل من کواو کرد
مه سی او لش بیمارت بمیرم
سی چشیا بسته تودارت بمیرم
چشیات واز که سئله د یاسمن که
یه هفتآ یاسمین کرده نزاکه
خدایا هر چی بیمارن شفا به
وه دردیا سخت بیمارو دوا به
خشال هو که بیمارش وریسا
بوعه شادی کنه هر چی دلش ها.

(۲)
[مشرقاو]
ستارِت وه زمی نیاره دوآره
دنش اوما وه گوشت دی ایواره
بینه وه یک زمین و آسمونت
شوگارت لِرِس، ایفتا تش ده جونت
ای یاره که چنو ها سیش گرئوی
سمج هیساییه هیچ نئفریوی
مِشِرقاوه، زمینش پر د برده
د خین پایا پتینت سیر نهرده!
وه سر گردنَت؛ دلش خوار ویدنت‌ها
دی بادگیژَه بیابو شیونت‌ها
همیشه باد سور وِرکِرد وه جونت
برشته گوشتت و سوخته سخونت
کِنِسا وم نکه ای دل وره رو
د عشق یاره که رت کمتره بو
نکه راقی؛ یکه بو یکه بشنو
رو بمیر سی کسه که سیت کنه تو!.

(۳)
جوونی چی گولِه د قپ تفن رت
خیال و آرزویاکَه قشن رت
عُمِرمو گنِ گن، چی دی دِ قعلو
دِ دَم ممبر فروشیا هفت‌رن رت
تیه گل جورسه وه قه دراغل
که سیچیه باغِوو وا نوم و نن رت؟
چقل اوما وه باغ و روفت و سوختش
دِ روزه که دِ بیشه‌مو پلن رت.

(۴)
چنه گعنه که وا دل خوت بَجَئنی
تیعَت بعنی وِه ری هر چی قِشئنی
چنه گعنه که وا پا خوت وِرئسی
دِه باغت بوعئری، بئفتی دِه تَئنی…
◇ برگردان فارسی:
چقدر بد است که با دل خودت بجنگی
و چشم‌هایت را روی هرچه زیبایی‌ست ببندی
چقدر بد است که با پای (اختیار) خودت بلند شوی و
از باغ خودت ببُرّی (دل بکنی _جدا شوی_ شاخه‌شاخه، تنه‌تنه از آن را قطع کنی) و در تگنا و مضیقه‌ی قحطی قرار بگیری.

(۵)
[مجنون غافل]
دله که اشکیه دیه وه دل نعوعه
حوونه که رومیه؛ سرمنزل نعوعه!
او مجنون‌کج‌دِه‌بارم چی تو نونس؛
که میا د لِئلِ خوش غافل نعوعه!
◇ برگردان فارسی:
دلی که می‌شکند دیگر دل نمی‌شود
و خانه‌ای که ویران می‌گردد نمی‌تواند محل مناسبی برای سر زدن و آرامش باشد.
مجنونِ بی‌نوا هم مانند تو نمی‌دانست
که می‌بایست (حتّی یک لحظه) هم از لیلایش غفلت نکند.

گردآوری و نگارش:
#لیلا_طیبی (رها)
دبیر سرویس شعر اقوام (لری)