یادداشت های نویسنده از نیلوفر منشی (هنر دروغگویی)

داستان کوتاه هنر دروغگویی

از نیلوفر منشی

«هنر دروغ گویی»

در ورودی کافه رو برام باز می‌کنه و منتظر می‌مونه که من وارد بشم.
کنار من می‌ایسته، با هم به اطراف نگاه می‌کنیم.
-کجا بشینیم؟
-اونجا خوبه؟ دنج هست؟
-اره خوبه، گرچه چار تا میز که بیشتر نداره.
با هم می‌خندیم.
صندلی رو برای من عقب می‌کشه،با یه حرکت توام دست و ابرو بهم اشاره میکنه ، تا من بشینم؛ زبان بدنش برام خیلی جذابه .
تشکر می‌کنم. خودش هم روبروی من می‌شینه.
دستهاش رو زیر چونه‌ش می‌گذاره و نگاهم می‌کنه.
با خودم می‌گم مهم نیست که سر وقت نیومده؛ الان که با هم هستین ،سخت نگیر!
می‌پرسه: چرا اینقد چشمای تو معصوم و نجیبه؟!
لبخند می‌زنم و صورتم رو برمی‌گردونم، به پسر جوانی که پشت میز سفارش ایستاده، نگاه می‌کنم. پسر هم لبخند می‌زنه.
ازم می‌پرسه: تو چی می‌خوری؟
-من؟! اووممم، پیشنهادِ تو چیه؟
-برای تو کافه لاته؟ خوبه؟ دوست داری؟ و برای خودم مثل همیشه امریکانو
-آره خوبه، مرسی
حالا فریدجلوی پسر جوان ایستاده، داره سفارش قهوه‌هارو می‌ده؛ آروم آروم پاهاش با موزیک خارجی کافه، ریتم قشنگی می‌گیره.
پسر می‌خنده و می‌گه: شما ایرونی نیستی؟
فرید جواب می‌ده: چرا هستم ، ولی سال ها اینجا نبودم.
پسر می‌گه: آره متوجه شدم از لهجه ی با مزه‌تون و البته از رفتارتون با خانم.
به من نگاه می‌کنه، شاید می‌خواد مطمئن بشه که حرفهای پسر رو شنیدم.
آفتاب سه بعد از ظهر روی در شیشه‌ای کافه می‌تابه و نمی‌تونم دقیق اون طرف خیابون رو ببینم. جلوی در بیمارستان شهید مدرس، شلوغ شده. یه تصویر محوی جلوم هست آمبولانسی که بیرون میاد و یه عده با لباس های تیره سرآسیمه ، خارج می‌شن.
قهوه ها رو سفارش داده، روبروم می‌شینه و می‌گه:
-می‌خوام کمکم کنی.
-می‌دونی که هر کاری از دستم بربیاد انجام می‌دم، اما تو چه زمینه‌ای؟!
-می‌خوام یک کتاب بنویسم، اسمشو هم انتخاب کردم « هنر دروغگویی در ایران »
-منظورت چیه؟!
-تو این مدت با هر کسی سروکار داشتم، بهم دروغ گفته؛ حتی بعضی‌ها بدون هیچ دلیلی!! فقط نگاهش کردم.
-نه جدی می‌گم؛ آخه چرا تو این مملکت همه دروغ می‌‌گن، می‌خوان سرِهم دیگه کلاه بذارن؟!!
-حالا تو می‌خوای دلیل‌ش رو پیدا کنی یا سبک دروغ گفتن برات جالبه؟؛ چون گفتی هنر دروغگویی،لابد هنرمندانه می‌گیم؟!!
-آره همین که گفتی س.ب.ک ، همینو می‌خوام بگم.
-من چه جوری کمکت کنم؟ چیز زیادی بلد نیستم.
-نه مطمئنم که تو می‌تونی.
بخار قهوه از روی فنجون‌ها بلند می‌‌شه؛ از بوی قهوه لذت می‌برم.
یک جرعه از کافه لاته می‌خورم، زبونمو روی لبم می‌کشم، بهم می‌گه: داغه؟ چون شیر داره؟
-چه زود تونستی آدمهای اطرافتو بشناسی؟!
-تلفنت داره زنگ می‌زنه؛ جواب نمی‌دی؟!
تلفن سیما ، خواهر فرید بود ؛ بهش نگفتم که فرید خیلی دیر اومده سر قرار و تازه اومدیم بیرون .
جواب ندادم ،داره پیامک میده؛ پشت سرهم!
پیامک‌ها رو می‌خونم؛ « فرید پیش توئه؟ از ۹صبح رفته ، گفتی ۱۱ قرار دارین که ؟ »
« دو ساعت پیش گفت تو سلمونی هستم و چند دقیقه دیگه تموم می‌شه، میام خونه »
« هنوز نیومده؛ مامانش عصبانیه؛ آخه خودش مهمون دعوت کرده و اینام اومدن»
صفحه‌ی گوشیم رو می‌بندم؛ قهوه‌ام آماده‌ی خوردنه،
به موهای فرفری‌ش نگاه می‌کنم، مثل دیروز و پریروز درهم و نامرتبه.

نویسنده : نیلوفر منشی

تنظیم:پریسا توکلی